فلج بلز یک بیماری ایدیوپاتیک )بدون علت مشخص) است و به صورت حاد، عصب facial (عصب هفتم مغزی) را درگیر می کند.
بیماران اغلب از ضعف یا فلج کامل عضلات سمت مبتلا شکایت دارند. ناپدید شدن چین های صورت و چین کنار بینی و دهان، افتادگی گوشه دهان، بسته نشدن کامل پلک ها و افتادگی پلک پایین از جمله علائم ظاهری این بیماری هستند.
معمولا به علت باز ماند چشم و کاهش لغزندگی روی چشم، بیماران از سوزش و خشکی چشم رنج می برند. در مجموع تولید اشک کاهش می یابد اما به خاطر عدم وجود کنترل بر دریچه، فرد کنترلی بر خروج اشک نخواهد داشت.
معمولاً شروع علائم تا رسیدن به حداکثر ضعف، بین 3 روز تا نهایت 1 هفته زمان می برد. اگر شروع علائم بیمار ناواضح باشد و رسیدن به اوج علائم بیش از دو هفته زمان ببرد، لازم است ارزیابی مجددی برای تشخیص اجرا شود.
باور بر این است که فلج بل در نتیجه التهاب عصب فاشیال ایجاد می شود که می تواند به فشرده شدن عصب، ایسکمی و از دست دادن میلین منتهی گردد.
به طور کلاسیک فلج بل را یک بیماری ایدیوپاتیک می خوانند؛ بدین معنا که علت ایجاد این التهاب در عصب مشخص نمی باشد. اگرچه نظریه هایی مبنی بر ارتباط با عفونت ویروسی (ویروس هرپس HSV-1)، بیماری هایی مثل گیلن باره، سارکوئیدوز و … وجود دارد.
آسیب های ساختاری به گوش یا غده پاروتید (مثل تومورهای غدد بزاقی) می توانند با فشار به عصب فاشیال، باعث فلج شدن این عصب گردند.
مصرف کورتیکواستروئید های خوراکی به منظور کاهش التهاب عصب فاشیال به عنوان خط اول درمانی، طی 3 روز ابتدایی بیماری (از شروع علائم)، شروع می شود. پردنیزون معمولاً به مدت 10 روز با دوز اولیه 60 میلی گرم روزانه تجویز می گردد.
در گایدلاینی که در سال 2012 چاپ شد نیز مصرف کورتیکواستروئید ها در درمان و ریکاوری سریعتر بیمارانی که تازه علائم فلج بلز را بروز می دادند، موثر معرفی گردید.
به خاطر نقش احتمالی ویروس HSV-1، بعضاً تجویز دارو های آنتی ویروس مثل acyclovir و valacyclovir را شاهد هستیم.
* یکی از نکات بسیار مهمی که در مراحل ابتدایی باید رعایت نمود، مراقبت از چشم سمت مبتلا می باشد. همانطور که پیشتر اشاره شد، خشکی چشم یکی از عوارض احتمالی در هفته ها و ماه های اولیه به دنبال بیماری است و ممکن است به زخم قرنیه و آسیب بینایی منتهی گردد.
باز آموزی عصبی ـ عضلانی، استفاده از بیوفیدبک و تمرین مقابل آینه، تکنیک های PNF (تسهیل عصبی ـ عضلانی با استفاده از حس عمقی)، ماساژ و تحریک حسی، تمرینات تنفسی و ریلکس کردن (چرا که سمت سالم معمولاً بیش از حد فعالیت می کند و این مسئله باعث تشدید علائم و عدم تقارن ظاهری می گردد)، تمرین به منظور بهبود هماهنگی دو سمت صورت، از جمله اقدامات درمانی فلج بل است که فیزیوتراپیست می تواند در طراحی و آموزش آنها نقش اساسی داشته باشد.