صدمات تروماتیک حاد می تواند در اثر سقوط از ارتفاع رخ داده و به شکستگی، جدا شدن آکرومیوکلاویکولار، دررفتگی گلنوهومرال و پارگی روتاتور کاف منتهی گردد. آسیب های مزمن ناشی از استفاده بیش از حد شبیه سایر ورزشکاران رشته های بالای سر بوده و مواردی مثل پارگی های مزمن روتاتور کاف، گیرافتادگی، التهاب تاندون عضله دوسر بازویی، و پارگی لبروم (SLAP) را شامل می شود.

• شیوع پارگی حاد و مزمن روتاتور کاف در صخره نوردان تقریبا مشابه می باشد؛ پارگی حاد ممکن است با سابقه ای از دررفتگی شانه و ضعف ناگهانی همراه باشد. پارگی های مزمن ناشی از میکروترومای مکرر به تاندون روتاتور کاف در فضای زیر زائده آکرومیون است. بیماران با افزایش دردی که خواب شبانه آن ها را مختل می کند و از دست دادن پیشرونده فعالیت های بالای سر مراجعه خواهند کرد. اغلب بازگشت به ورزش یکی از اهداف است و انتظاری که بیمار از نتیجه جراحی ترمیمی یا درمان غیرتهاجمی (مثل فیزیوتراپی) دارد، بر اساس مدت زمان آسیب (حاد/مزمن) و سطح حرفه ای بودن ورزش شخص، مورد بحث قرار می گیرد.
• آسیب های لبروم نیز به هر دو حالت حاد و مزمن ممکن است ورزشکار را درگیر کند. دررفتگی مفصل شانه (گلنوهومرال) حدود 10.2% آسیب های شانه در صخره نوردان را شامل می شود؛ دررفتگی ها اغلب نتیجه سقوط از ارتفاع بوده و می تواند به آسیب بنکارت منجر شود. برای اولین دررفتگی، به منظور اجتناب از بی ثباتی مکرر، پایدار کردن شانه به روش آرتروسکوپی پیشنهاد می شود. پارگی های نوع SLAP (لبه فوقانی از قسمت جلو تا پشت لبروم) نسبت به آسیب بنکارت (پارگی قسمت جلویی و پایینی لبروم) شایع تر بوده و عمدتا به صورت غیرتهاجمی درمان می شوند.