با وجود اینکه عوامل متعددی در ایجاد سندرم پریفورمیس نقش دارند، تظاهرات بالینی تقریبا یکسان است. بیماران معمولا از درد ناحیه پایین کمر و باسن که گاه به پشت پا تیر می کشد شکایت دارند؛ علاوه بر این بی حسی و کرختی در ناحیه باسن و حالت گزگز در مسیر عصب دهی عصب سیاتیک و تورم پاها نیز در بعضی بیماران گزارش می شود.

مشکل در راه رفتن و فعالیت های روزمره مثل لنگیدن، درد حین نشستن، انجام حرکت اسکوات، ایستادن، درد با حرکات روده و حین رابطه جنسی (در خانم ها)، از دیگر علائم این سندرم می باشد؛ بنابراین بلند شدن از تخت یا نشستن طولانی مدت و حرکات مفصل ران می تواند برای فرد دردناک و دشوار باشد.

تشخیص سندرم پریفورمیس کار ساده ای نیست و به تظاهرات و شرح حال بالینی بیمار بستگی دارد. در معاینات فیزیکی، به منظور تحریک عضله پریفورمیس، درمانگر تکنیک های کششی ایی را اجرا کرده و با اعمال فشار دستی اطراف مسیر عصب سیاتیک، تلاش می کند تا علائم بیمار را ایجاد کند؛ به این ترتیب با اطمینان بیشتری می توان به این تشخیص رسید که منشا علائم، عضله پریفورمیس می باشد.

▪ دستگاه های تشخیصی؟ اولتراسوند، سی تی اسکن، ام آر آی و تست های بررسی سلامت مسیر عصب برای رد کردن بیماری ها و آسیب های دیگر موثر عمل میکنند.