آسیب های مچ پا و پا / آسیب تاندون آشیل
تندینوزیز آشیل (Achilles tendinosis) یکی از ناتوان کننده ترین آسیب ها، خصوصا برای دوندگان است.
اولین نشانه های آسیب، صبح هنگام با اولین قدمی که بیمار بیرون از تخت می گذارد، مشخص می شود؛ به محض اینکه پای آسیب زمین را لمس کند، احساس ناخوشایند و حالت سفت شدن پشت مچ پا ایجاد می شود که حالت لنگیدن را به بیمار القا می کند اما بعد از چند دقیقه راه رفتن، این حالت از بین می رود.
با پیشروی آسیب، این احساس ناخوشایند بعد از ورزش (خصوصا بعد دو های طولانی یا سریع) نیز تجربه می شود و به مرور شدید تر می گردد.
محتمل ترین دلیل ایجاد این آسیب، وضعیت مچ پا در تماس با زمین است؛ در صورتی که پا پرونیشن بیش از حد داشته باشد، یک اثر شلاقی بر آشیل اعمال می کند. ترکیب این عامل با خونرسانی ضعیف تاندون باعث مرگ قسمت های کوچکی از تاندون شده و توانایی این تاندون برای جذب ضربه ها را کاهش می دهد. با ادامه روند، تخریب واضح سلول های تاندون را شاهد خواهیم بود.
عواملی مثل افزایش ناگهانی در مسافت دویدن، جلسات سرعتی بیش از حد، بازگشت ناگهانی به تمرینات سنگین بعد از یک دوره دوری از ورزش، کاهش انعطاف پذیری عضلات پشت ساق پا در اثر تمرین بیش از حد و بی توجهی به تمرینات کششی و استفاده از کفش‌هایی که پاشنه ندارند یا پاشنه خیلی کمی دارند و کفی سفتی دارند، فرد را مستعد این آسیب می کند.
درمان اولیه استفاده از یخ برای نواحی دردناک، ۳ بار در روز می باشد.
▪ استرچ مناسب عضلات پشت ساق پا حدود ۱۰ الی ۲۰ دقیقه در روز همراه تمرینات اکسنتریک (انقباض عضله همراه با افزایش طول) باعث بهبود قابلیت تحمل تاندون آشیل می گردد.
▪ مهم ترین مسئله ای که وجود دارد آموزش بیمار است؛ اینکه بیمار یاد بگیرد چه چیزی باعث ایجاد آسیب شده و چطور می تواند از آن جلوگیری کند.
▪ تغییر کفش بیمار گاه می تواند به سادگی مشکل بیمار را رفع کند.
▪ فیزیوتراپی با انجام تکنیک های دستی مناسب می تواند از ایجاد چسبندگی بین تاندون و غلاف تاندون جلوگیری کرده و حرکت مناسب تاندون را حفظ نماید.