علت اولیه این آسیب، نیرو های انقباضی بیش از حدی هستند که به صورت مزمن تاندون عضله را در نزدیکی محل اتصالش به بازو تحت تاثیر قرار می دهند. فعالیت های تکراری اندام فوقانی مثل استفاده از کامپیوتر، بلند کردن اجسام سنگین و چرخش های پرتکرار ساعد، ورزش هایی مثل تنیس، اسکواش، بدمینتون، شنا و ورزش های پرتابی و شغل هایی مثل قالی بافی، باغبانی و کارهای پشت میزی افراد را مستعد این مدل آسیب می کنند.

۳ فاکتور اصلی که می توانند زمینه بروز  آرنج تنیس بازان را ایجاد کنند عبارتند از: حمل ابزار های سنگین تر از ۱ کیلوگرم، حمل بار های سنگین از ۲۰ کیلوگرم برای حداقل ۱۰ بار در روز و حرکات تکراری برای بیش از ۲ ساعت در روز.

فاکتور هایی مثل سن بیمار، وضعیت عروقی و خونرسانی ناحیه، بد راستایی اندام، خطاهای تمرینی، عدم تعادل های عضلانی و… نیز در بروز آسیب و شدت آن موثر خواهند بود.

آنچه که در داخل بافت اتفاق می افتد، پارگی های میکروسکوپی و کوچکی است که با تشکیل بافت ترمیمی در محل اتصال عضله دنبال می شود؛ این پروسه ممکن است نهایتا به ایجاد پارگی بزرگ و مشکلات ساختاری در بافت منتهی گردد.

در واقع ما بیشتر با یک پروسه تخریبی مواجه هستیم تا یک پروسه التهابی.