آسیب های مفصل شانه/ ترمیم عضلات گرداننده شانه
پارگی های عضلات چرخاننده شانه (روتاتور کاف) مشکل بسیار شایعی است که درصد بروز آن با افزایش سن بالا میرود، طوری که نزدیک ۶۰% افرادی که حدود ۸۰ سال سن دارند این آسیب را تجربه می کنند.
اگرچه در سال های اخیر درمان های غیرتهاجمی مثل فیزیوتراپی بیشتر مورد توجه قرار گرفته اند اما تا امروز جراحی ترمیمی آرتروسکوپیک روتاتور کاف، شایع ترین متود درمانی محسوب می شود؛ در این روش اگرچه نتایج بالینی خوب هستند اما احتمال مشکلات ساختاری ( به خاطر اشتباهات بیماران یا حتی درمانگر ها) به نسبت بالاست و معمولا در ۶ ماه اول بعد جراحی بروز پیدا می کند.
باید در نظر داشت عوامل بسیار زیادی بر روند درمان اثر میگذارند؛ مثل سن بیمار، سطح فعالیت او، کیفیت ترمیم بافت، وضعیت عضلانی، سطح کلسترول خون، مصرف سیگار، مدت زمانی که بیمار پیش از جراحی علائم داشته، وسعت و محل پارگی، اسیب های همراه، تکنیک جراحی و…
▪ بعد از جراحی باید تا ۲ هفته به صورت سختگیرانه دست را بی حرکت نگه داشت.
▪ از هفته دوم حرکات غیرفعال را شروع کنید یعنی شخص دومی(و نه خود بیمار) دست شما را حرکت دهد. تا ۶ هفته صبر کنید و بعد خودتان دست را به صورت فعال و مستقل حرکت دهید و به تدریج تا ماه سوم بعد جراحی، تمرینات تقویتی را شروع و ذره ذره سطح تمرینات را پیشرفت دهید.
عمدتا حرکات به صورت غیرفعال هستند (تا ناحیه ترمیم تحت فشار قرار نگرفته و پروسه ترمیم مختل نشود).
در این دوره از حالت حرکت کمکی به سمت حرکات فعال و مستقل رفته و تمرینات تقویتی ملایم تدریجا شروع می گردد.
▪ تا زمانی که درد به خوبی کنترل نشده و حرکات غیرفعال روان نیستند، تمرینات قدرتی را شروع نکنید.
تمرینات تقویتی اول با کمک (مثلا با قرقره) و بعد به تدریج مستقل اجرا میشود.
* توجه شود که اگر درد، خستگی عضلانی یا الگو های حرکتی خارج از آنچه که درخواست شده را تجربه کردید، تمرین برای شما سنگین بوده و ممکن است تکرار آن برنامه، سلامت بافت ترمیم شده را در معرض خطر قرار دهد.