محتوای آموزش/آیا به دنبال آسیب رباط صلیبی، جراحی الزامی است؟
هدف از این مطالعه مروری که در سال 2017 انجام شده، به روز رسانی اطلاعات مبتنی بر شواهد مربوط به مسیر غیرجراحی پس از آسیب رباط صلیبی قدامی (ACL) می باشد. این طرح درمانی در صورتی موفقیت آمیز قلمداد می شود که شخص مورد نظر توانایی بازگشت به ورزش را بدون دوره های خالی کردن زانو به دست آورد.
بر اساس مطالعه جامع نظام مندی که در سال 2014 منتشر شد، شواهد ضعیفی در رابطه با برتری جراحی بازسازی رباط صلیبی قدامی نسبت به درمان های غیرتهاجمی وجود دارد؛ بر اساس این نتیجه و شواهد بالینی مبنی بر بازگشت موفق به سطوح مختلف عملکردی در درصدی از بیمارانی که درمان غیرجراحی را پیش گرفته اند، اجتناب دسته ای از بیماران برای انتخاب درمان جراحی، چندان عجیب به نظر نمی رسد.
مفهوم وجود تظاهرات مختلف در بیماران با آسیب رباط صلیبی قدامی (ACL)، نخستین بار توسط Noyes و همکارانش مطرح شد: بر این اساس، یک سوم بیماران با آسیب ACL می توانند بدون احساس بی ثباتی یا خالی کردن زانو، عملکرد خوبی داشته و تاحدی فعالیت های چرخشی (pivoting) یا تغییر جهت های ناگهانی (cutting) را اجرا نمایند؛ این گروه پتانسیل به دست آوردن ثبات مکانیکی زانو را بدون انجام عمل جراحی دارند! دو سوم باقی مانده یا فقط حین فعالیت های روزمره عملکرد خوبی دارند (لازم است مقداری سطح فعالیت های خود را تعدیل نمایند) با به علت بی ثباتی زانو اصلا نمی توانند عملکرد مناسبی داشته باشند؛ به نظر می رسد برای دسته دوم، جراحی انتخاب مناسب تری باشد.
حال چگونه متوجه شویم که بیمار، جزو کدام دسته است؟
بیمارانی که بازگشت به فعالیت های pivoting و cutting بدون انجام جراحی بازسازی برایشان محتمل است، اصطلاحا “potential copers” نامیده می شوند؛ fitzgerald و همکارانش متودی را شناسایی این گروه با انجام تست های زیر، معرفی نمودند:
اگر بیمار آسیب همراه دیگری مثل آسیب منیسک، غضروف و… نداشته باشد، در تست های hop حداقل 80% تشابه با پای سالم داشته باشد، نمره پرسشنامه KOS-ADLS بیش از 80%، گزارش شخصی فرد از عملکرد زانو بیش از 60 و حداکثر یک بار زانو وی خالی کرده باشد، بیمار به عنوان Coper احتمالی در نظر گرفته شده و به بیمار شانس پیش گرفتن یک دوره درمان غیرجراحی داده می شود؛ اگر بیمار شروط گفته شده را نداشته باشد درمان جراحی به او پیشنهاد می گردد.